Georg Gstrein
Κρατώ στην αγκαλιά μου ένα μικρό παιδί, το βλέμμα του γεμάτο απορία και ένα κρυφό χαμόγελο, σαν να προσπαθεί να με διαβάσει. Στα μάτια του καθρεφτίζεται η ζωή σε αυτή τη γη της Τολιάρας: η δίψα για νερό, η ανάγκη για τροφή, αλλά και η απέραντη δίψα για αγάπη, για ένα χάδι, για ελπίδα.
Το βλέπω καθημερινά, σε κάθε μικρή ψυχή που πλησιάζει. Κάθε παιδί εδώ είναι μια ιστορία γραμμένη στην άμμο, μια ιστορία επιβίωσης και αθωότητας, σαν ένα λουλούδι που ανθίζει σε άνυδρο χώμα. Κάποτε, σκεφτόμουν πως οι αγκαλιές μας είναι μικρές, δεν φτάνουν για όλους. Μα με τον καιρό κατάλαβα ότι κάθε αγκαλιά είναι μια σταγόνα που πέφτει στη δίψα αυτού του κόσμου.
Στα χωριά που διασχίζουμε, σε κάθε δρόμο της ιεραποστολής, η ίδια εικόνα: παιδιά ξυπόλητα, με μάτια που μιλούν περισσότερο από χίλιες λέξεις. Και εγώ να αναρωτιέμαι πόσα μπορούμε ακόμη να κάνουμε. «Παιδί μου», σκέφτομαι κοιτώντας το μικρό αγόρι, «αν μπορούσα, θα σου χάριζα έναν κόσμο γεμάτο νερό, σχολεία, χαμόγελα, και φως». Και τότε συνειδητοποιώ: αυτός είναι ο σκοπός μας εδώ. Να μην αφήσουμε αυτό το παιδί, ούτε κανένα άλλο, να πιστέψει ότι γεννήθηκε για να στερείται τη ζωή.
Κάθε αγκαλιά που δίνουμε είναι μια προσευχή. Και αυτή η μικρή στιγμή, που δεν θα γραφτεί ποτέ σε κανένα βιβλίο, είναι ίσως ό,τι πιο ιερό έχουμε να προσφέρουμε. Ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια υπόσχεση: ότι είμαστε εδώ. Ότι θα συνεχίσουμε.
Μικρέ μου φίλε, κάθε φορά που σε κρατώ στην αγκαλιά μου, βλέπω έναν ολόκληρο κόσμο να ανασταίνεται Τα μάτια σου μου θυμίζουν γιατί είμαι εδώ. Για να σου πω ότι δεν είσαι μόνος. Ότι υπάρχει ελπίδα. Ότι θα παλέψω για σένα, μέχρι να γίνει αυτή η γη ένας τόπος όπου το χαμόγελό σου δεν θα είναι σπάνιο, αλλά καθημερινό.
Κάθε φορά που σε κρατώ στην αγκαλιά μου, νιώθω σαν να κρατώ στα χέρια μου έναν ολόκληρο κόσμο. Έναν κόσμο που μπορεί να σωθεί, έναν κόσμο που αξίζει να σωθεί. Και ορκίζομαι, όσο έχω πνοή, ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ για όλα μου τα παιδιά.
